Sot në Shëngjin u organizua ceremonia e dorëzimit të dekoratës
së lartë “Urdhri i Flamurit”, akorduar Atë Zef Pllumit nga Presidenti i Republikës së
Shqipërisë me motivacionin meritor: “Simbol i qëndresës antikomuniste”.
E ndiej veten të gëzuar për këtë akt nderues ndaj këtij
burri të shquar, ndaj këtij birit të Malësisë së Madhe “Nderi i Kombit”, të
cilin kam pasur edhe unë fatin e mirë ta kem njohur, kam biseduar disa herë në
qelën e kishës së tij të vogël, në afërsi të Shkollës së Kuqe, në Tiranë.
Ishin vitet e ringjalljes së fesë dhe sapo kishin filluar të
mëkëmbeshin institucionet fetare. Atë Zefi, me tipin e tij të çiltër e me sytë
e ndezuar flakë nga dëshira për të lënë gjurmët e veta edhe në lëmin e
shkrimit, ftonte në qelë intelektualë, profesorë universiteti, gazetarë nga
rrethet katolike, por jo vetëm. Bashkëpunonte shumë me Aurel Plasarin, pastaj, nëpërmjet
tij, do të njihte edhe mjaft prej ne të tjerëve dhe, me kohë, krijoi edhe bashkëpunim
për gatitjen për shtyp të librit të tij “Rrno vetëm për me tregue”, po edhe për
botime të tjera.
Ka qenë viti 1994, kur Atë Zefi më besoi përkujdesjen gjuhësore
(lektorimin) e librit të tij “Rrno vetëm për me tregue”, por, duke ma dorëzuar
dorëshkrimin e daktilografuar mbi të cilin do të punoja , më kërkoi vendosmërisht
që të mos ia dëmtoja as stilin, as formën e tij të shprehjes, realizuar në
variantin letrar të gegërishtes dhe me një etnografi ligjërmore të thekur me
elementet më të bukura të tregimtarisë tipike të maleve tona. Kam ndier kënaqësi
të plotë teksa e lexoja në dorëshkrim dhe, shpesh, e rilexoj atë libër të
shkruar me aq hijeshi e pasuri ligjërimore.
Dhe ashtu bëmë. Kur ia dorëzova , më falënderoi dhe, duke
pirë një hurbë raki në filxhanat e tij të mveshur me dru, që shkonin në përshtatje
e harmoni edhe me zhgunin e tij të murrmë e të lidhur me konopin françeskan, më
dha për redaktim gjuhësor edhe një libër tjetër “Publicistikën e Gjergj Fishtës”.
Pa shkuar shumë mot, në filllim të viti 1995, kur po hyja në
leksion, ia behu në koridorin e Fakultetit tonë të Historisë e të Filologjisë,
Atë Zefi, me dy kopje të librit të tij ”Rrno vetëm për me tregue”, që sapo
kishte dalë nga shtypi. Ishte shumë i gëzuar,
se libri kishte dalë edhe tipografisht i hijshëm. E mora në sallën 201, ku
jepja lëndën e Dialektologjisë, e prezentova me studentët, e përgëzova për
librin e tij dhe ai, para se të largohej, në faqen e parë të librit që ma dhuroi,
më shkroi edhe këtë autograf: “Bashkëpunëtorit të kësaj vepre prof.Gjovalin
Shkurtaj me nderime autori ia dhuron. (+firma).
Këtë autograf dhe librin
”Rrno vetëm për me tregue” e ruaj si një nga dhuratat më të vyera dhe e
kam gjithmonë para sysh në raftin përballë
tryezës së punës në studion time, midis librave të Gj.Fishtës, E.Koliqit,
Migjenit, etj.
Sonte, teksa shihja në televzionin publik lajmin se vetë
Presidenti Nishani kishte shkuar në Shëngjin për t’ia dorëzuar zyrtarisht drejtuesve të Bashkisë së Shëngjinit, dekoratën
e lartë ”Urdhri i Flamurit” ndjeva një krenari të ligjshme, si malësor që jam
edhe unë, po edhe si njeri që pata fatin ta njihja e të bashkëpunoja sadopak me
atë burrë të shquar, fisnik e dashamirë
të letrave shqipe e të studiuesve.
Mbaj mend se në raftat e qelës së tij të vogël, të thjeshtë
e me pak orendi, Atë Zefi më ka treguar ndër të tjera, dorëshkrime të çmueshme
të Atë Benedikt Demës, midis të cilave “Fjalor fjalësh të rralla të gjuhës
shqipe” dhe disa studime monografike madhore, të gjitha të pabotuara deri atëherë.
Me kërkesën e Atë
Zefit, në vitin 1994 kam kryer edhe përkujdesjen gjuhësre për veprën
“Publicistika e Gjergj Fishtës” dhe ,
sa herë jemi takuar në atë periudhë, më ka treguar shumë episode e
ngjarje të lidhura me Atë Gjergj Fishtën, ish-profesorin e idhullin e tij.
I qoftë i lehtë dheu i tokës ku prëhet, pastë dritë e diell
dhe qoftë në lumninë që meriton për jetën, sakrificat dhe dëshmitë e lëna për
vete, por mbi të gjitha, për etërit françeskanë
e përgjithësisht për klerikët e nderuar me të cilët atij i ra fati i keq të
vuante Kalvarin e burgjeve e kampeve të punës , por edhe barra e detyra e nderit
për ta treguar. Dhe ai e tregoi më së miri e në mënyrë të pavdirë në veprën e
tij monumentale “Rrno vetëm për me tregue”.
No comments:
Post a Comment