Një interpretim i shkëlyer i Mehdi Malkajt në monodramën “Marr guximin”

Dje në mbrëmje, bashkë me time shoqe, Leonorën, ishim në shfaqje dhe pamë me shumë kënaqësi monodramën “Marr guximin”, interpretuar aq mjeshtërisht nga Mehdi Malkaj.

Mehdi Malkajn e kam njohur qysh kur ka qenë student në Akademinë e Arteve, në degën e dramës dhe e kam ndjekur shpesh në shfaqjet teatrore dhe në disa filma ku ai ka interpretuar, duke shfaqur talentin e tij të rrallë për role karakteresh dhe kryesisht të tipave tragjikomikë. I tillë është edhe personazhi i monodramës “Marr guximin”, që u rishfaq këto ditë në Tiranë.

“Marr guximin” do të thotë se një njeri i thjeshtë e i zakonshëm “merr guximin” për të sjellë zërin e brendshëm të çdo njeriu, merr guximin të vijë ndryshe, me një gjuhë të thjeshtë, të “kripur” me frazeologjizma popullore dhe me lojëra fjalësh shumë të qëlluara, ndonjëherë edhe me fjalëkrijime origjinale, si p.sh. interpordhacar, vërëhapës etj. Mehdi Malkaj  me monologun e tij tregon për të gjithë se çfarë do të thotë  të jetosh në një vend paradoksesh. Një personazh anonim, i cili ngrihet për të ndezur një llampë, që fiket pak para shfaqjes, e sheh veten për herë të parë në skenë. Po për çfarë tjetër e merr guximin Artisti i merituar. Këtë ai edhe e thotë vetë shumë qartë që të vë në mendime të thella:

 " Marr guximin të them gjëra që i themi të gjithë, dhe me njëri-tjetrin, po nuk i themi dot hapur.”

“Marr guximin” nuk flet për një periudhë kohe të caktuar. Ajo monodramë flet për të shkuarën, për të tanishmen dhe, me trishtim të ligjshëm, na paralajmëron se ka rrezik që e tillë të jetë edhe e ardhshmja.

Vepra ka si qëllim të analizojë marrëdhëniet e njeriut me veten e tij dhe me ata që e rrethojnë. Ky personazh jep një mesazh për gjithësecilin, pohon me thjeshtësi e çiltërsi, por edhe me nëntekst therës që të mbetet në mendje si peng shqetësues.

Shikuesit qeshin, por e qeshura nuk është thjesht punë humori, është një e qeshur me të ngjeshur, një  e qeshur  e këndshme, por edhe  e hidhur, ashtu si ilaçet që sa më të hidhura, aq më të efektshme janë.

Sa mirë do të ishte që atë monodramë ta shihnin të gjithë shqiptarët, sidomos shtresat e epërme të shtetarëve, politikanëve dhe krejt asaj zogorie njerëzish të veshur me pushtetin e karrigeve të korrupsionit, sepse me siguri, breshëria e fjalëve të mprehta të autorit Vangjel Kozma, të interpretuara aq mjeshtërisht nga Artisti  i merituar Mehdi Malkaj do t’u dukeshin si plumba vrastarë që godasin veset dhe plagët e rënda të shoqërisë shqiptare të djeshme dhe të sotme.