|
Akad. Kolec Topalli |
Hoti
është njëra nga krahinat më të veçanta të trojeve shqiptare, me faqe historie
të përgjakshme por të lavdishme, me tradita e zakone fisnike, të ruajtura e të kultivuara
brez pas brezi e me përpjekje të vazhdueshme për të mbajtur gjallë besën e të
parëve. Banorët e kësaj treve, të izoluar nga kohët e pushtimeve, por edhe të
lidhur me besë e burrni me pjesët e tjera të atdheut, kanë mundur të ruajnë si
gjënë më të vyer gjuhën, shqipen e kulluet e të pastër, ashtu siç janë
përpjekur të ruajnë lirinë, qenien e tyre shqiptare e çdo gjë që i lidh me tokën,
ajrin, fushën e malin. Edhe pse kjo krahinë u nda padrejtësisht në dy shtete, duke
u kufizuar shqiptarët me shqiptarë, banorët e saj e kanë ruajtur identitetin
dhe unitetin, duke trashëguar në brezat më të rinj gjithçka të bukur që lanë të
parët, gjyshat e stërgjyshat.
E
folmja e Hotit, një gegërishte e bukur dhe e pastër, ruan në gjirin e saj
pasuri të mëdha, që përbëjnë një thesar jo vetëm për krahinën, por edhe për
vetë shqipen, e cila pasurohet vazhdimisht prej gurrave të natyrshme që e
ushqejnë, njëra prej të cilave është edhe ajo e Hotit. Karakteri konservativ i
kësaj të folmeje lidhet me historinë e kësaj krahine, e cila, e strukur në
vetvete dhe e vendosur për t’i bërë ballë furive e rrebesheve armike të
njëpasnjëshme, ka mundur të ruajë thuajse të paprekur visarin e trashëguar të
gjuhës së të parëve.