Dikur, në vendlindjen time, në Bajzë të
Kastratit, dëgjoja një këngë popullore
elegjiake, që niste me vargjet ”Ku po këndon njaj zogu i zi, përmbi vorr t’nji
djalit të ri”... Kumti i hidhur i ndarjes
nga jeta të këngëtarit Arben
Delaj, që e përhapën me pikëllim mediat e faqet on-line, ma ringjallën nga kujtesa atë dhimbje e brengë të
hershme e të përhershme, që shkakton humbja e parakohshme e çdo njeriu në moshë
të re, po aq më tepër, kur “sharra e vdekjes” pret pemë të bukura e me rremat e mbushur me fruta, si rasti i
Arben Delajt, këngëtarit që me aq mall e dashuri i këndoi Malësisë sonë të
Madhe.
Pa
dyshim Arben Delaj, i dhimbet e u
shkojnë lotët nëpër faqe të gjithë atyre, që e kanë njohur këngëtarin, po edhe
shumë të tjerëve, që ia kanë dëgjuar e pëlqyer këngët dhe që, kushedi sa herë, në
mbarim të këngëve të tij, do ta kenë uruar me shprehjen e bukur të Malësisë sonë:
”Të këndoftë zemra e ia laç djalit!”
Pikëllimi e dhimbja se Beni iku, zija që
ra në familjen e tij e në krejt farefisin, që mbajnë mbiemrin Delaj, që nga
Jerani i Bajzës e deri në Amerikën e largët, ku këngët e tij këndohen, po edhe
ku janë tashmë aq shumë shqiptarë, adhurues e dashamirë të këngëtarit të pashëm
si Zuku Bajraktar, po edhe zëbukur e mjeshtër i këngës si pak të tjerë në ditët
tona, mund të zbutet sadopak vetëm me fatin, që ai ka lënë edhe dy djem, që kanë
kënduar me të, Armelin e Emanuelin, të cilëve, duke u shprehur
ngushëllimet e mia, si krahinar, si mik i gjyshit dhe i stërgjyshit të tij,
rapsodit Mark Fran Delaj, prej të
cilit kam shkruar shumë këngë lahute, kur isha student, po edhe si ish-profesor i Benit në
Universitetin e Arteve, u uroj të bëhen të fortë, djem të mirë e këngëtarë,
ashtu si e dëshironte babai i tyre.
Atë
dëshirë, të shprehur aq bukur në këngën “Brezi brezit po ia len”, ku ai, i shoqëruar
nga dy djemtë e tij këndonte me pasion e hijeshi: “Po t’i kisha njëqind djem, do t’i baj të gjithë këngëtarë”.
E kam dëgjuar disa herë atë këngë, ku ai
thotë me një ndjenjë të adhurimit për bijtë dhe për ruajtjen e traditave të
bukura, duke spikatur atë që burrat e maleve tona e kanë pasur si peng nderi për
të rritur trima të zotët për luftë, po
edhe djem të pashëm e të zotët për këngë e valle:
“Du me këndu nji kang’ me djem,
qe ta kenë për jetë kujtim
..........................................
Hajdeni pëllumba t’babs,
Dardha bie për nën dardhë,
Molla bie për nen mollë.
Po t’i kisha njiqind djem,
Të gjith’ do t’i baj kangëtarë”.
Ti ike, Ben Delaj, por zëri yt i bukur, këngët e tua aq të pëlqyeshme e me frymë atdhedashëse nuk
vdesin. Ato do të dëgjohen në regjistrimet e filmimet që ke realizuar ndër
vite,po edhe do të këndohen nga brezi i këngëtarëve të tjerë ët Malësisë, ndër
ta edhe prej dy djemve tu, që kurrë nuk do të harrojnë.
Të qoftë i lehtë dheu i Vorreve të
Jeranit, ku do të prehesh në paqe e ku shkove aq para kohe...
-->